مسجد النبی(ص) ولنجک

۱۰۰ مورد از سبک زندگی پیامبر اکرم (ص)

۱- هنگام راه رفتن با آرامی‌و وقار راه می‌رفت. 2-در راه رفتن قدم‌ها را بر زمین نمی‌کشید.۳- نگاهش پیوسته به زیر افتاده و بر زمین دوخته بود.۴-هرکه را می‌دید مبادرت به سلام می‌کرد و کسی در سلام بر او سبقت نگرفت.۵-وقتی با کسی دست می‌داد دست خود را زودتر از دست او بیرون نمی‌کشید.۶-با مردم چنان معاشرت می‌کرد که هرکس گمان می‌کرد عزیزترین فرد نزد آن حضرت است.۷-هرگاه به کسی می‌نگریست به روش ارباب دولت با گوشه چشم نظر نمی‌کرد.۸-هرگز به روی مردم چشم نمی‌دوخت و خیره نگاه نمی‌کرد.۹-چون اشاره می‌کرد با دست اشاره می‌کرد نه با چشم و ابرو.۱۰-سکوتی طولانی داشت و تا نیاز نمی‌شد لب به سخن نمی‌گشود.۱۱-هرگاه با کسی، هم صحبت می‌شد به سخنان او خوب گوش فرا می‌داد.۱۲-چون با کسی سخن می‌گفت کاملا برمی‌گشت و رو به او می‌نشست.۱۳-با هرکه می‌نشست تا او اراده برخاستن نمی‌کرد آن حضرت برنمی‌خاست.۱۴-در مجلسی نمی‌نشست و برنمی‌خاست مگر با یاد خدا.۱۵-هنگام ورود به مجلسی در آخر و نزدیک درب می‌نشست نه در صدر آن.۱۶-در مجلس جای خاصی را به خود اختصاص نمی‌داد و از آن نهی می‌کرد.
۱۷- هرگز در حضور مردم تکیه نمی‌زد.۱۸- اکثر نشستن آن حضرت رو به قبله بود.۱۹-اگر در محضر او چیزی رخ می‌داد که ناپسند وی بود نادیده می‌گرفت.۲۰-اگر از کسی خطایی صادر می‌گشت آن را نقل نمی‌کرد.۲۱-کسی را برای لغزش و خطای در سخن مواخذه نمی‌کرد.۲۲-هرگز با کسی جدل و منازعه نمی‌کرد.۲۳-هرگز سخن کسی را قطع نمی‌کرد مگر آن که حرف لغو و باطل بگوید.۲۴- در پاسخ به سوال دقت می‌کرد تا جوابش بر شنونده مشتبه نشود.۲۵-چون سخن ناصواب از کسی می‌شنید. نمی‌فرمود « چرا فلانی چنین گفت» بلکه می‌فرمود « بعضی مردم را چه می‌شود که چنین می‌گویند؟»۲۶-با فقرا زیاد نشست و برخاست می‌کرد و با آنان هم غذا می‌شد.۲۷-دعوت بندگان و غلامان را می‌پذیرفت.۲۸-هدیه را قبول می‌کرد اگرچه به اندازه یک جرعه شیر بود.۲۹- بیش از همه صله رحم به جا می‌آورد.۳۰- به خویشاوندان خود احسان می‌کرد بی آن که آنان را بر دیگران برتری دهد.۳۱- کار نیک را تحسین و تشویق می‌فرمود و کار بد را تقبیح می‌نمود و از آن نهی می‌کرد.۳۲- آنچه موجب صلاح دین و دنیای مردم بود به آنان می‌فرمود و مکرر می‌گفت هرآنچه حاضران از من می‌شنوند به غایبان برسانند.۳۳- هرکه عذر می‌آورد عذر او را قبول می‌کرد.34-هرگز کسی را حقیر نمی‌شمرد. 35-هرگز کسی را دشنام نداد و یا به لقب‌های بد نخواند.۳۶- هرگز کسی از اطرافیان و بستگان خود را نفرین نکرد.۳۷- هرگز عیب مردم را جستجو نمی‌کرد. 38-از شر مردم برحذر بود ولی از آنان کناره نمی‌گرفت و با همه خوشخو بود.۳۹- هرگز مذمت مردم را نمی‌کرد و بسیار مدح آنان نمی‌گفت.۴۰- بر جسارت دیگران صبر می‌فرمود و بدی را به نیکی جزا می‌داد.۴۱- از بیماران عیادت می‌کرد اگرچه دور افتاده ترین نقطه مدینه بود.۴۲- سراغ اصحاب خود را می‌گرفت و همواره جویای حال آنان می‌شد.۴۳- اصحاب را به بهترین نام‌هایشان صدا می‌زد.۴۴- با اصحابش در کارها بسیار مشورت می‌کرد و بر آن تاکید می‌فرمود.
۴۵-در جمع یارانش دایره وار می‌نشست و اگر غریبه‌‌‌ای بر آنان وارد می‌شد نمی‌توانست تشخیص دهد که پیامبر کدامیک از ایشان است.۴۶-میان یارانش انس و الفت برقرار می‌کرد.۴۷-وفادارترین مردم به عهد و پیمان بود.۴۸-هرگاه چیزی به فقیر می‌بخشید به دست خودش می‌داد و به کسی حواله نمی‌کرد.۴۹-اگر در حال نماز بود و کسی پیش او می‌آمد نمازش را کوتاه می‌کرد.۵۰-اگر در حال نماز بود و کودکی گریه می‌کرد نمازش را کوتاه می‌کرد.۵۱-عزیزترین افراد نزد او کسی بود که خیرش بیشتر به دیگران می‌رسید.۵۲-احدی از محضر او نا امید نبود و می‌فرمود « برسانید به من حاجت کسی را که نمی‌تواند حاجتش را به من برساند.»۵۳- هرگاه کسی از او حاجتی می‌خواست اگر مقدور بود روا می‌فرمود و گرنه با سخنی خوش و با وعده‌‌‌ای نیکو او را راضی می‌کرد.۵۴- هرگز جواب رد به درخواست کسی نداد مگر آن که برای معصیت باشد.۵۵- پیران را بسیار اکرام می‌کرد و با کودکان بسیار مهربان بود.۵۶-غریبان را خیلی مراعات می‌کرد.۵۷-با نیکی به شروران، دل آنان را به دست می‌آورد و مجذوب خود می‌کرد.۵۸-همواره متبسم بود و در عین حال خوف زیادی از خدا بردل داشت .59--چون شاد می‌شد چشم‌ها را بر هم می‌گذاشت و خیلی اظهار فرح نمی‌کرد.۶۰-اکثر خندیدن آن حضرت تبسم بود و صدایش به خنده بلند نمی‌شد .۶۱-مزاح می‌کرد اما به بهانه مزاح و خنداندن، حرف لغو و باطل نمی‌زد.۶۲-نام بد را تغییر می‌داد و به جای آن نام نیک می‌گذاشت.۶۳-بردباری اش همواره بر خشم او سبقت می‌گرفت.۶۴- برای امور دنیوی ناراحت نمی‌شد و یا به خشم نمی‌آمد.۶۵- برای خدا چنان به خشم می‌آمد که دیگر کسی او را نمی‌شناخت۶۶-هرگز برای خودش انتقام نگرفت.

مگر آن که حریم حق شکسته شود.۶۷-هیچ خصلتی نزد آن حضرت منفورتر از دروغگویی نبود.۶۸-در حال خشنودی و نا خشنودی جز یاد حق بر زبان نداشت.۶۹ ثروت نزد خود پس انداز نکرد .۷۰-در خوراک و پوشاک چیزی زیادتر از خدمتکارانش نداشت.۷۱-روی خاک می‌نشست و روی خاک غذا می‌خورد.۷۲- روی زمین می‌خوابید.۷۳-کفش و لباس را خودش وصله می‌کرد.۷۴-با دست خودش شیر می‌دوشید و پای شترش را خودش می‌بست.۷۵-هر مرکبی برایش مهیا بود سوار می‌شد و برایش فرقی نمی‌کرد.۷۶-هرجا می‌رفت عبایی که داشت به عنوان زیر انداز خود استفاده می‌کرد.۷۷-اکثر جامه‌های آن حضرت سفید بود.۷۸-چون جامه نو می‌پوشید جامه قبلی خود را به فقیری می‌بخشید.۷۹-جامه فاخری که داشت مخصوص روز جمعه بود.۸۰-در کفش و لباس پوشیدن بسیار مراعات فقرا می‌کرد.۸۱-ژولیده مو و بی نظم و نامرتب بودن را کراهت می‌دانست.۸۲-همیشه خوشبو بود و بیشترین مخارج آن حضرت برای خریدن عطر بود.۸۳-همیشه با وضو بود و هنگام وضو گرفتن مسواک می‌زد.۸۴-نور چشم او در نماز بود و آسایش و آرامش خود را در نماز می‌یافت.۸۵-ایام سیزدهم و چهاردهم و پانزدهم هرماه را روزه می‌داشت.-۸۶هرگز نعمتی را مذمت نکرد.۸۷-اندک نعمت خداوند را بزرگ می‌شمرد.۸۸-هرگز از غذایی زیاد تعریف نکرد یا بد نگفت.۸۹-موقع غذا هرچه حاضر می‌کردند میل می‌فرمود.۹۰-در سر سفره از جلوی خود غذا تناول می‌فرمود.۹۱-بر سر غذا از همه زودتر حاضر می‌شد و از همه دیرتر دست می‌کشید.۹۲-تا گرسنه نمی‌شد غذا میل نمی‌کرد و قبل از سیر شدن منصرف می‌شد.۹۳- معده اش هیچ گاه دو غذا را در خود جمع نکرد.۹۴-در غذا هرگز آروغ نزد.۹۵-تا آنجا که امکان داشت تنها غذا نمی‌خورد.۹۶-بعد از غذا دست‌ها را می‌شست و روی خود می‌کشید.
۹۷-وقت آشامیدن سه جرعه آب می‌نوشید؛ اول آن‌ها بسم الله و آخر آن‌ها الحمدلله.۹۸- از دوشیزگان پرده نشین با حیاتر بود۹۹- چون می‌خواست به منزل وارد شود سه بار اجازه می‌خواست.۱۰۰-اوقات داخل منزل را به سه بخش تقسیم می‌کرد: بخشی برای خدا، بخشی برای خانواده و بخشی برای خودش بود و وقت خودش را نیز با مردم قسمت می‌کرد.
🥀منبع:سنن النبی،مرحوم علامه طباطبایی قدس سره